Türkçe'de ekler, yapım eki ve çekim eki olmak üzere ikiye ayrılırlar ve Türkçedeki en önemli dil yapısıdır. Türkçede önek yoktur. Sondan eklemeli bir dil olan Türkçede sözcük köklerine getirilen ekler, cümlede sözcükler arasında geçici anlam ilişkileri kurmak veya yeni sözcükler türetmek amacıyla kullanılırlar. Çekim ekleri  Çoğul eki  İsimlerin sayı bakımından çokluğunu bildirirler. elmalar, çocuklar , öğrenciler. Hâl ekleri  - i, -e, -den, -de ekleridir. Kitabı ver (belirtme hali) Yola bak (yönelme hali) Evden geliyorum (ayrılma hali) masa dan insanlarla işim olmaz. Sudan sebeplerle yanıma gelme Sende kaldı (bulunma hali) Bunlar gözde çocuklardır. İyelik ekleri Eklendiği isimlerin kime ait olduğunu ifade eder. Kitabmız', kitabı, kitabımız, kitabınız, kitapları iyelik eklerini ismin başına benim, onun, bizim, sizin, onların zamirlerini getirerek bulabiliriz. İlgi ekleri (tamlama ekleri)  "ın, in, un, ün" biçimindedir. Belirtili isim tamlaması kurar. kapı—n—ın kol—u , müdür—ün, oda—sı Eşitlik eki  "-ca, -ce" biçimindedir. Sence bu doğru mu? Çocukça davranma Ek-fiiller  İsim soylu sözcüklerden yüklem yapma göreviyle kullanılan -idi, -imiş, -ise ve -dir ile bunların şahıs çekim ekleridir: iyi—y-im, iyi—sin, iyi—dir, iyi—y-iz, iyi—siniz, iyi—dirler Yapım ekleri  İsim ya da fiil kök veya gövdelerine gelerek onlardan başka isim ya da fiil türeten eklerdir. Yapım ekleri eklendiği sözcüğün anlamını ve bazen de türünü değiştirirler. Bu özellikleriyle isimden isim, isimden sıfat, isimden fiil ve fiilden isim türetirler. Her zaman çekim eklerinden önce gelirler. Yapım eki almış bir sözcüğe türemiş sözcük ya da gövde denir. Eğer sözcük yapım eki almışsa basit yapılıdır sözcük çekim eki olsa da basittir. Yapım ekleri kök morfemlerini (biçim birimi) destekleyen morfemler olduklarından, bu ekler ikinci derecede kök morfemleri olarak değerlendirilebilir. İsimden isim yapan yapım ekleri (İİYE)  lık: kömür—lük, göz—lük , kulak—lık lı: Şehir—li , para—lı , ağaç—lı , baş—lı sız: su—suz, para—sız, ev—siz cü: göz—cü, sanat—çı, yol—cu, simit—çi ce: Türk—çe İngiliz—ce daş: çağ—daş, arka—daş, yol—daş üncü: üç—üncü beş—inci msı: acı—msı ekşi—msi cil: et—cil ben—cil insan—cıl şın: sarı—şın sal: kum—sal kadın—sal ıt: yaş—ıt cağız: kız—cağız çocuk—cağız cık: az-ı-cık küçük—cük tı: hırıl—tı cıvıl—tı İsimden fiil yapan yapım ekleri (İFYE) la: su-la, taş-la, uğur-la al: çok-al, az-al, dar-al l: doğru-l, sivri-l a: kan-a, yaş-a, tür-e, boş-a ar: yaş-ar, mor-ar, sarı-ar da: fısıl-da, horul-da-gürül-de at: yön-et, göz-et ık: geç-ik, bir-ik ımsa: az-ımsa, benim-se,küçü(k)-mse kır: fış—kır, hay—kır an: ev—len, rahat—la laş: şaka—laş, der—leş, çocuk—laş sa: su—sa, garip—se, önem—se Fiilden isim yapan yapım ekleri (FİYE) Fiil kök veya gövdelerine gelerek isim yapan eklere denir: ca: düşün—ce, eğlen—ce ocak—ecek: giyecek, yok—ocak, aç—ocak ak: yat—ak, kaç—ak, dur—ak, ga: böl—ge, bil—ge, süpür—ge, gan: çalış—kan, unut—kan, kay—gan gı: sev—gi, çal—gı, as—kı gıç: bil—giç, dal—gıç, başlan—gıç gın: yor—gun, bil—gin, bez—gin, bit—gin ı,i: yaz—ı, öl—ü, yap—ı, çat—ı, kok—u, doğ—u ıcı—ici: yap—ıcı, gör—ücü, al—ıcı, sat—ıcı, ık—ik: kes—ik, aç—ık, göç—ük, ım—im: say—ım, seç—im, öl—üm, ölç—üm ın—in: yığ—ın, ak—ın, tüt—ün, ek—in, nç: gül—ünç, sev—inç ıntı: kes—inti, çık—ıntı, dök—üntü, ır-er: gel—ir, gid—er, ok—ur, ış: otur—uş, yürü—y-üş, ıt: geç—it, yak—ıt, ölç—üt, ma: gülmeyi severim , konuşmayı bil. mak: gelmek, gitmek tı: belir—ti, kızar—tı